Schoolwerk

Mijn leesautobiogrfafie

Ik heb in mijn leven al heel wat boeken verslonden. De meesten voor school, dat geef ik toe, maar toch ook wel heel wat boeken waar ik zelf voor gekozen heb ze te lezen. Mijn smaak qua boeken is natuurlijk totaal veranderd, maar er zijn er mij toch een paar bijgebleven.

Het eerste boek dat ik mij kan herinneren dat ik zelf heb gelezen, is ‘Olga Het Olifantje’. 
Ik had het gekregen voor mijn verjaardag, en ik was er helemaal weg van. Het is een boek met allemaal korte verhaaltjes die elk hun eigen moraal hebben. Ik denk dat ik elk verhaaltje wel 10 keer gelezen heb, want ik ken er nu nog steeds een paar van. Ik weet niet meer hoe oud ik toen was, maar het is al wel een hele tijd geleden, want ik kon al vroeg vrij goed lezen. Ik heb het boek nog steeds, want ik kan het maar niet over mijn hart krijgen om het weg te doen. 
Ik denk dat ik het zo lang bij zal houden dat mijn kindjes er later ook uit zullen kunnen lezen. 
Uiteraard liep elk verhaaltje goed af, maar nu ik ouder ben en dus een heel ander soort boeken lees, vindt ik een happy end helemaal niet meer nodig. 



Nu vind ik het meestal zelfs beter als een boek niet zo goed afloopt, want het zijn die boeken die in je geheugen gegrift staan. Een boek dat perfect afloopt en waarvan je het einde al lang zag aankomen, vergeet ik vrijwel meteen. Neem nu ‘De Gelukvinder’, een boek dat 2 eindes heeft: een happy end, en een alternatief einde. 
Het happy end is naar mijn mening maar een beetje flauw, want heel het boek gaat over hoe zwaar alles is voor een bepaalde jongen, maar uiteindelijk zegt de schrijver gewoon ‘alles komt goed’ en dat is het dan. 
Ik vond het echt jammer dat de schrijver er niet voor heeft gekozen het happy end te laten vallen, en het alternatief einde wat beter uit te werken. 
Hiermee bedoel ik niet dat ik wou dat het voor de jongen slecht afliep, maar ik had het gewoon liever wat minder voorspelbaar gehad en wat realistischer. 

Een open einde vindt ik dan weer niet leuk. Ik vind het een beetje een makkelijke oplossing voor een schrijver die geen inspiratie meer heeft, en dus maar gewoon stopt met zijn verhaal. 
Ook vind ik het gewoon stom dat je een heel boek leest, maar uiteindelijk nog maar een half verhaal kent. 
Volgens mij mag het alleen als de schrijver duidelijk aangeeft waar hij heen wil met zijn verhaal, en je eigenlijk bijna zeker kan zijn over hoe het verhaal zal aflopen, maar de twijfel er nog een beetje is. 

Het is misschien een beetje raar om te zeggen, maar ik vind de beste manier om een boek te laten eindigen met de dood van het hoofdpersonage, want daar stopt het verhaal dan ook gewoon, en naar mijn mening mag een boek pas stoppen als het verhaal echt gedaan is. 

Eigenlijk vindt ik het einde van een boek gewoon altijd het minst leuke deel, want dan lig je lekker knus in je bed (op een eigenlijk veel te laat tijdstip) en moet je plots stoppen met lezen. 
Ik vindt het jammer dat, eenmaal je echt in een verhaal wordt meegezogen, het ook weer stopt. 
Maar als het ene boek eindigt, is het tijd om aan een nieuw te beginnen, en dan begint het gewoon opnieuw.

Kortom: ik vind een boeken leuk om te lezen, ook al vind ik het einde soms wel wat teleurstellend. Als het ene boek tegenvalt, hoop ik gewoon dat het volgende beter wordt, maar ik zal niet zomaar zeggen dat ik nooit meer een boek wil lezen. 

____________________________________________

Mijn verhaal

Gebaseerd op een krantenartikel, is volgend verhaal voortgekomen.
Het is een verhaal over de waanzin die een jonge vrouw net zo ver drijft om letterlijk een moord te begaan om het te laten stoppen. Een verhaal over de tragedie van het leven van die zelfde vrouw, en daardoor ook over de tragedie van 3 jonge kinderen.

Marina krim had een verschrikkelijke dag achter de rug. Haar eikel van een baas was niet tevreden over haar werk, dus die opslag kon ze wel vergeten. Ze had overuren gewerkt, want die stapels papierwerk moesten nog gedaan worden en op de hulp van haar collega’s kon ze ook al niet rekenen. Haar 3 jonge kinderen waren heel de dag alleen bij haar man geweest, maar die moest nu per sé naar die belangrijke voetbalwedstrijd, dus zat er niets anders op dan de kinderen hun nanny op te bellen.  Echt blij was hun nanny, Yoselyn Ortega, hier niet mee, want die had zelf ook plannen voor die avond gemaakt. Toen Marina Yoselyn beloofde haar dubbel te betalen, was Yoselyn overhaalt om toch te komen.

De vader van de kinderen, John Krim, belde zijn vrouw om te zeggen dat de kinderen nog moesten eten, want het was niet bepaald een nieuwe man en kon dus niet echt koken. Marina belde dus naar de pizzeria in het centrum, bestelde 2 grote pizza’s margarita voor de kinderen en eentje voor de nanny, met extra kaas (daar was ze namelijk dol op) en liet deze naar Yoselyn haar appartement brengen.

Het leek wel routine te worden: Marina die steeds overuren moest doen, John die naar die ‘belangrijke’ voetbalwedstrijd moest, de kinderen die nog niet te eten hadden gekregen… Dus vielen Yoselyn haar plannen voor haar vrijdagavond steeds in het water. Ze vroeg zich af of volgende week haar lady’s night eindelijk zou kunnen doorgaan, want ze had zich hier echt op verheugd.  Nog een weekje doorbijten dus en oppassen op de vervelende snertkinderen van de Krims.

Want vervelende snertkinderen waren ze: de jongste, Alice, had altijd een overdosis aandacht nodig en wilde altijd opgepakt en geknuffeld worden, dus huilde ze constant. De oudste, James, vond zichzelf hét van hét en wilde dus ook altijd in de belangstelling staan. Hij verkleedde zich als één of andere figuur uit de films die zijn vader hem had laten zien om hem stil te krijgen en sprong, liep en kroop door heel het huis. Resultaat: gebroken spullen in elke kamer en Yoselyn die naar haar voeten kreeg en moest opdraaien voor de schade. 

 Dan was er nog de jongste, Sandy. Ook zij was niet bepaald een engeltje. Zij was het middelste kind, maar had –net zoals haar broer en kleinere zusje- ook een gigantisch aandachtstekort dat Yoselyn moest weten te stillen. En natuurlijk lukte dit niet, want gaf ze de ene aandacht, dan was de andere kwaad of begon te huilen en vice versa. Kortom: ze haatte het dus om op te passen op de kinderen. Maar ze had nu eenmaal het geld hard nodig, dus echt veel keus had ze niet.

John, die nu echt wel moest vertrekken naar de voetbalmatch (want het zou toch een ramp zijn als hij het startsein miste) deed snel de jasjes en schoentjes bij zijn kinderen aan en reed naar Yoselyn om ze daar af te zetten, nog zonder een babbeltje te slaan met de jonge vrouw. Nog zo iets waar Yoselyn niet bepaald blij van werd: gewoon ‘hier zijn de kinderen, de pizza is onderweg’ en BAM, de deur  terug dicht. Maar het was wat het was, altijd de zelfde routine, nooit een babbeltje. Gewoon de kinderen en het geld dat hun ouders haar verschuldigd waren.

Elke keer dat ze moest oppassen vond Yoselyn het erger en erger, maar ze kon gewoon niet zonder het geld dat Marina en John haar betaalden. Yoselyn had het namelijk niet breed, want toen ze 16 was, was ze van huis weggelopen. Haar vader was verslaafd aan alcohol en als hij gedronken had, werd hij agressief en sloeg hij haar en haar moeder. Haar moeder was bang van haar man, en durfde dus niets doen. Yoselyn had haar moeder gesmeekt naar de politie te gaan, maar dat wilde ze niet uit angst dat hij het zou ontdekken en nog kwader werd, en haar dus nog harder zou gaan slaan. Dus Yoselyn liep weg, met alleen de 100 euro die in haar spaarpot zat.

Met al haar spaargeld en een tas vol kleren trok ze naar het treinstation waar ze wachtte op de eerstvolgende trein naar een plaats weg van haar ouders. Dat was het enige wat ze wou rust en vrede. Na de treinrit van maar liefst achttien uur kwam ze aan in het dorp Bakersfield. Het leek wel of het voorbestemd was allemaal, ze ontmoette Marina en haar kinderen in de lokale supermarkt. Marina was volop aan het telefoneren en de kinderen liepen door de gangen van de winkel. De kleinste reed met een klein winkelwagentje tegen haar winkelkar. Yoselyn  greep het kind bij de hand en ging op zoek naar de moeder die een paar gangen verderop aan het telefoneren/inkopen was.

Enkele weken nadien kwam Yoselyn hen weer tegen in de supermarkt, deze keer hingen de kinderen rond in de gang met het speelgoed. Ze hoorde de kinderen discussiëren met elkaar over wie wat zou krijgen van sinterklaas. Opnieuw nam ze de kinderen mee naar hun moeder die de kinderen een draai om hun oren gaf waarna de kinderen luidruchtig begonnen te wenen. Marina zei tegen haarzelf dat ze eens moest rond kijken voor een nanny. Yoselyn zei dat ze dat wel eens zou willen proberen, zo kon ze immers haar bank in het park ruilen voor een klein appartementje dat haar veel beter leek. Tot die ene keer.

De politie kwam binnen de tien minuten op de plaats delict. De muren waren besmeurd met bloed en handen  die het hadden uitgesmeerd over de hele lengte van de kamer. Het appartement van Yoselyn was een “crime scene” geworden. Ze had de twee jongste kinderen  elk een hand afgesneden in hun bedje omdat de kinderen niet stopte met wenen toen ze een middagdutje moesten doen. Het gehuil stopte niet dus sneed ze hen de keel maar open. Dit was de verklaring die men voorlas op een persconferentie in de voorlopige persruimte die werd gemaakt in de lokale parochiezaal/kerk. Yoselyn probeerde haarzelf ook de polsen over te snijden maar daartoe was ze niet meer in staat.

Yoselyn werd door de psychiaters die waren aangesteld door het gerecht ontoerekeningsvatbaar verklaard. Dat maakte het proces alleen maar moeilijker voor de familie Krim. Zij waren verontwaardigd dat ze ontoerekeningsvatbaar werd verklaard, niets wees er voor hen op dat ze psychisch niet in orde was. Anders hadden ze toch nooit hun kinderen bij haar achter gelaten. Ondertussen werden de ouders van Yoselyn ook ingelicht die tijdens het proces enkel moesten dienen als zondebokken. Yoselyn deed zich tijdens het proces voor als een persoon zonder ziel, ze zat maar voor haar uit te staren zonder enig schuldgevoel. Na elke zitting van het proces werd de nanny overrompeld door de media die zich bemoeide alsof ze alles al wisten. John had het een keer zelfs aan de stok gekregen meteen fotograaf toen hij foto’s nam in de tuin van de Krims.

Na een jaar, negen maanden en twaalf dagen was het toch zover gekomen, het vonnis zou worden uitgesproken. Vol spanning stonden John en Marina voor het hof van assisen te wachten tot ze binnen mochten. De agent liet hen binnen en wees hen de plaats waar ze nu al zeker vierentwintig keer hadden gezeten gedurende het proces. De rechter kwam binnen en iedereen moest rechtstaan waarna de rechter zei dat ze terug mochten gaan zitten. Marina beet het hele proces op haar nagels en John keek naar de grond alsof het hem niks kon schelen. De juristen hadden een week beraadslaagt over het lot van Yoselyn. Nu was het zover.

Het hof bevond Yoselyn schuldig over de hele lijn. De Krims waren dolgelukkig dat ze kreeg wat ze verdiende. De ouders van Yoselyn, die eigenlijk niets te zoeken hadden op het proces, gingen hun medeleven uiten bij de ouders van de overleden kinderen en vertrokken terug naar huis.

____________________________________________

Mijn boekenpakket

Ik stel mijn boekenpakket op voor mijn mama, omdat ze eigenlijk wel graag leest, maar hier niet altijd de tijd voor vindt. Natuurlijk laat ik haar ook mijn pakket lezen, en hopelijk gaat ze er mee akkoord en vindt ze toch de tijd om er een paar van te lezen (of ze allemaal natuurlijk).

Mijn mama is kokkin en ontdekt dolgraag nieuwe recepten. Of het nu receptjes zijn die ze van haar collega’s heeft gekregen, uit tijdschriften komen, of uit een kookboek, ze vindt ze allemaal leuk. Dus het is vanzelfsprekend dat mijn eerste boek voor haar een kookboek is. En aangezien ze zowat elke dag, van maandag tot vrijdag naar Dagelijkse Kost kijkt, het programma van Jeroen Meus, en zijn gerechten vaak worden beschreven als ‘out of the box’, vindt ik ‘Dagelijkse Kost 4’ perfect bij haar passen. Ze heeft al wel deel 1 en 2 van zijn boeken, en ik ben er vrij zeker van dat ze deel 3 en 4 ook in huis wil. Ik ben er zelf ook voorstander van, want hoe meer boeken ze krijgt of koopt, hoe meer nieuwe dingen ik krijg voorgeschoteld.

Auteur: Jeroen Meus
Taal: Nederlands
Uitgever: Halewyck, Uitgeverij Van
ISBN: 9789461641786
AWS: A – algemeen boek
Uitvoering: Boek
Verschijningsdatum: 15-10-2012
Redacteur/Samensteller: Verbeelden Bart, Van De Velde Nico, Sap Bart

                                                                                                   

Vorig jaar in april zijn mijn mama, mijn papa, mijn broer en ik naar Amerika geweest. Sindsdien is mijn mama zot  van alles wat over Amerika gaat. Daarom vindt ik het boek ‘Reizen zonder John’ dan ook een goed boek voor haar.  Het boek gaat over Geert  Mak, die het verhaal van John Steinbeck, een legendarische schrijver volgde. Steinbeck trok in 1960 rond in Amerika op ontdekkingsreis, waarna het boek ‘Reizen met Charley’ verscheen, dat Mak schreef. (Charley was de poedel van John, die meeging op reis). 50 jaar nadat Mak John zijn herhaal schreef, vertrok hij zelf op precies dezelfde tocht die Steinbeck een halve eeuw geleden had gemaakt. Hij ziet wat er in die 50 jaar is verandert, en wat er nog rest van The American Dream.

 Uitgever: Atlas-Contact

Genre: Literatuur, spanning en romantiek, Literaire romans
Verkoopprijs: € 24,95
Aantal pagina's: 573
Uitvoering: paperback
Verschijningsdatum: din,15/05/2012
ISBN-nummer: 9789045021614

Ik ben eens gaan snuisteren tussen de boeken op haar boekenplank, iets wat ik wel vaker doen, en  wat me opvalt is dat het bijna allemaal boeken zijn die gaan over de liefde.  Ik had het ergens ook wel verwacht, want toen ik en mijn broer er nog niet waren, was mijn papa vaak op het werk, en zat mijn mama dus alleen thuis en ging ze onder andere boeken lezen. Het zijn allemaal vrij oude boeken, die gaan over jonge vrouwen, die meestal niet zo doorsnee zijn, op zoek naar de liefde en de problemen die ze tegenkomen. Daardoor  ben ik uitgekomen bij het boek ‘In het fort van de kolonel’ van Laura Frantz, om zo haar boekenplank verder bij aan te vullen. Het vertelt het verhaal van Roxanna, die op zoek gaat naar haar vader, maar die dood blijkt te zijn. Ze gaat werken als secretaris voor een kolonel, die diepe gevoelens voor Roxanna krijgt, maar grote geheimen met zich meedraagt. De grote vraag wordt dus wat hij weet over de dood van haar vader, en of zo ooit van hem zal kunnen houden. Volgens mij is het echt een meeslepend verhaal, dat je meesleurt in het leven van Roxanna en haar vragen bij de knappe kolonel en is het echt iets dat thuishoort op mama’s boekenplank.

Uitgever: Voorhoeve
Genre:Literatuur, spanning en romantiek, Literaire romans
Verkoopprijs: € 22,50
Aantal pagina's: 445
Uitvoering: paperback
Verschijningsdatum: don, 08/11/2012
ISBN-nummer: 9789029720410

Het boekenpakket dat ik heb samengesteld voor mijn mama is bestaat dus uit ‘Dagelijkse kost 4’, ‘Reizen zonder John’ en ‘In het fort van de kolonel’. Ik denk echt dat ze het een goed pakket zal vinden 
____________________________________________

Kusjes, het meisje achter de blog.
xxx